Manitou 3 - Duch zaglady, Ebooki, Graham Masterton 67
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Graham Masterton
Duch zagłady
Nowy Jork
Naomi przyprawiała rybę w kuchni, gdy z jadalni dobiegł złowieszczy zgrzyt.
Odłożyła chochlę nasłuchując uważnie. To było coś jak przesuwanie krzesła po
podłodze. Ale przecież tam nie ma nikogo. Michael i Erwin poszli do synagogi; nie
spodziewała się ich w domu wcześniej niż za godzinę.
Czekała dłuższą chwilę. Faszerowana ryba dusiła się na wolnym ogniu; pokrywka na
garnku z ziemniakami brzęczała delikatnie. Już nie usłyszała tego dźwięku. Dochodziła
do niej jedynie przytłumiona muzyka rockowa z położonego nad nią mieszkania
Bensonów i klaksony samochodów. Drzwi wejściowe były potrójnie zabezpieczone:
przez łańcuch i dwie zasuwy. Było więc mało prawdopodobne, aby ktoś mógł się
wedrzeć do domu niepostrzeżenie.
Pochyliła się lekko do przodu, by móc jednocześnie obserwować jadalnię. Przez
uchylone do połowy drzwi mogła zobaczyć tylko ciemny, politurowany kredens
z niezliczoną ilością fotografii oprawionych w ramki, kremowy koronkowy bieżnik, róg
jadalnego stołu oraz oparcie jednego krzesła. Wirujące i pełgające światło świec
zniekształcało cienie. Przez ułamek sekundy zdawało jej się, że dostrzegła jakiś obcy,
ciemny, wrogi kształt. Zdrowy rozsądek mówił, że przecież tam nikogo nie ma, że to
tylko gra światła i ciemności i przeciąg z otwartego okna.
Wyjęła z lodówki placek z truskawkami i położyła go na blacie, by się rozmroził.
Potem zajrzała do piecyka, żeby sprawdzić, czy kurczak ładnie się rumieni. Przez chwilę
nic nie widziała – para pokryła szkła jej okularów.
Zamykając piecyk znów usłyszała ten obcy dźwięk. Tym razem było to lekkie
skrzypnięcie.
Jeszcze raz otworzyła i zamknęła drzwiczki od piecyka, aby sprawdzić, czy to nie
zawiasy. Wytarła ręce w fartuch i ostrożnie podeszła do drzwi jadalni. Z lustra
zawieszonego nad kredensem spoglądała na nią pulchna kobieta o bardzo białej karnacji.
Miała typowo wschodnioeuropejskie rysy twarzy, głęboko osadzone oczy i włosy
przewiązane jaskrawoczerwoną wstążką. Dwadzieścia dziewięć lat temu Naomi była
uderzająco piękna. Nadal zachowała swoją dziewczęcość, która tak czarowała ich
przyjaciół. Tyle że od prac domowych i wieloletniego sprzątania biura miała
zaczerwienione ręce, a chociaż nadal miała ładne, pełne piersi – nadmiar kartofli
i śmietany zrobił z niej grubaskę. Dlatego nosiła gorset. Prawdopodobnie schudłaby,
gdyby stosowała dietę. Jedzenie jednak, oprócz oglądania telewizji i śpiewu (uwielbiała
chóry i opery) należało do jej największych przyjemności. Życie jest zbyt krótkie, żeby
z nich rezygnować. Podeszła do drzwi jadalni i pchnęła je lekko. Stanęła nasłuchując.
– Kto tam? – zapytała stanowczym tonem. W tej samej chwili pomyślała, że było to
głupie pytanie. Trudno oczekiwać, że włamywacz odpowie: „Proszę się nie denerwować.
To tylko ja, włamywacz.”
Czekała jeszcze chwilę. Cienie migotały, na półce z książkami cichutko tykał zegar.
Nagle poczuła, jakby tkwiła w tych półotwartych drzwiach przez całe wieki, jakby
czekało tam na nią jej niewidzialne przeznaczenie. Jaki miałby być ten los – nie
wiedziała i chyba nie bardzo chciałaby wiedzieć.
– Przecież wiem, że tam nikogo nie ma! – stwierdziła głośno i otwierając szeroko
drzwi weszła do jadalni.
Miała rację. W pokoju nie było nikogo. Stał tylko stół z nakryciem dla trzech osób.
Na czerwonym obrusie leżała biała koronkowa serwetka, stały błyszczące kryształowe
kieliszki i wypolerowane kółka do serwetek. Na środku stołu kwiaty, starannie ułożone
w porcelanowym wazonie przedstawiającym węgierską kwiaciarkę prowadzącą wóz
zaprzężony w osła.
Chały były gotowe i przykryte płótnem. Puchar kiduszowy pełen wina. Zapaliła
świece szabasowe i odmówiła modlitwę za rodzinę, za ich zdrowie, spokój i honor.
Obeszła stół dokoła dotykając końcami palców kieliszków, sztućców, talerzy – jakby
chciała upewnić się, że wszystko jest czyste i uświęcone. Wieczór szabasowy to jeden
z tych nielicznych dni, kiedy kobieta zamienia się w kapłankę domowego ogniska,
obdarzona mocą błogosławienia tych, których kocha.
Zajrzała również do salonu. Tam też nie było nikogo. Duże brązowe fotele stały
puste. Telewizor był wyłączony. W całym pokoju unosił się zapach pasty do czyszczenia
politury. Meble, może niezbyt drogie i podniszczone, należały jednak do kobiety dumnej
ze swego domu.
A może to znów szczury? Od kiedy zamieszkali przy ulicy Siedemnastej, plaga
szczurów nawiedzała ich parę razy do roku. Za każdym razem po deratyzacji
administrator zaklinał się, że niemożliwe, aby pojawiły się ponownie. Ona jednak
wiedziała, że wrócą. Urodzona w Bronksie, wiedziała wszystko o szczurach. Potrafiły
nawet przegryźć beton, jeżeli tylko miały dosyć czasu.
Wróciła do kuchni. Posypała rybę gałką muszkatołową i uznała, że danie jest już
gotowe. Nie czuła jednak głodu. Kurczak wyglądał wspaniale, trzeba było tylko
przygotować jeszcze puree z ziemniaków.
Nagle jeszcze raz usłyszała ów dźwięk. Odgłosy szurania. Po chwili hałas wzmógł
się – jakby ktoś ciągnął po podłodze krzesło, a potem Stół. Dzwonienie kieliszków
i zastawy. Otworzyła szufladę i wyjęła największy nóż do chleba. Stała sztywna
i przerażona, nasłuchując.
Powinnam zadzwonić pod dziewięćset jedenaście, pomyślała. Ktoś tu jednak musi
być. Żaden szczur nie zrobiłby takiego hałasu. Szczury potrafią przegryźć beton, ale nie
mogą przecież przesuwać mebli.
Przeszła przez kuchnię trzymając przed sobą nóż na sztorc i starając się opanować
drżenie ręki.
Dotarła do telefonu i zdjęła słuchawkę ze ściany. Nie spuszczając wzroku z drzwi
jadalni lewym kciukiem wycisnęła numer dziewięćset jedenaście i przyłożyła słuchawkę
do ucha.
Cisza. Telefon nie działał.
Ponowiła próbę. W dalszym ciągu cisza. Ani odgłosu wybierania numeru, ani
sygnału. Spróbowała raz jeszcze, po czym odwiesiła słuchawkę.
– Ktokolwiek tam jest – krzyknęła – niech wie, że mój mąż wraz z pięcioma
kolegami zaraz wróci do domu. Na twoim miejscu wyniosłabym się natychmiast.
Żadnej odpowiedzi. Miała głęboką nadzieję, że ten ktoś posłuchał jej. Jeżeli jednak
do domu miało przyjść sześciu mężczyzn, to dlaczego stół jest nakryty tylko dla trojga?
– Ostrzegam cię! – zawołała. Czuła, jakby miała oset w gardle. – Masz pięć sekund,
by się wynieść. Potem wzywam policję, sąsiadów i niech Bóg ma cię w swojej opiece.
– W tej samej chwili mieszkanie wypełniło się ogłuszającym trzaskiem zderzających
się ze sobą sprzętów. Łomotały drzwi, pękały kieliszki i przewracały się krzesła. Wielki
mahoniowy kredens, niegdyś własność babki, nagle z hałasem zaczął znikać jej z oczu
strząsając z siebie fotografie w ramkach, bibeloty i prawie całą jej kolekcję szklanych
przycisków do papieru.
Była zbyt przerażona, żeby krzyczeć.
Ze strachu nie mogła wydobyć z siebie głosu. Z trudem łapiąc powietrze, bez tchu
słuchała ostatnich dźwięków tłuczonego szkła i przytłumionej muzyki. Co to za intruz,
który wchodzi do twojego domu i przestawia meble? W jaki sposób udało mu się ruszyć
kredens? Ten kredens waży tonę. Kiedyś Michael i Erwin musieli prosić o pomoc
Freddiego Bensona, żeby przesunąć go tylko o metr.
A może to nie żaden intruz? Może to dom osiada? Wszystkie te stare domy
w Greenwich Village budowano na ogół w pośpiechu, w czasach kiedy Manhattan z dnia
na dzień rozrastał się w dzielnicę willową – ulica za ulicą, plac za placem, jednego
tygodnia jeszcze modne i eleganckie, następnego zaś już opuszczone. Rzeczoznawca
ostrzegał ich, że cała konstrukcja jest niepewna, „drewno częściowo zmurszałe,
a dachówki dziurawe ze starości”.
Dom stał jednak na twardej skale, a na ścianach nie było żadnych pęknięć. Poza tym
nie czuła, żeby się osuwał. Aby taki ciężar mógł się ześlizgnąć, podłoga musiałaby mieć
co najmniej czterdzieści pięć stopni nachylenia.
Ostrożnie skierowała się w stronę jadalni, modląc się, żeby Michael i Erwin wrócili
wcześniej do domu.
– Mam nóż – oznajmiła – i wiem, jak się nim posługiwać.
Nie była pewna, czy nie popełniła poważnego błędu informując intruza, że jest
uzbrojona. On na pewno też miał nóż, a może nawet broń. Jej przyjaciółkę, Esterę
Fishman, napastnik postrzelił w lewy policzek i mimo że od tej pory minęło sześć lat,
wciąż miała głęboki uraz psychiczny i brzydkie blizny. Jej mowa była upiorną parodią
Kaczora Donalda.
Na myśl o Esterze natychmiast chciała rzucić nóż i uciec do drzwi wejściowych.
Lepiej wszystko stracić, niż skończyć jak Estera.
To był jednak wieczór szabasowy; to był jej dom, przygotowany na przyjęcie męża
i szwagra. Nie była przeciętną kobietą, była przecież eszes chajl – kobietą „obdarzoną
dzielnością i godnością”.
Otworzyła drzwi do jadalni. To, co zobaczyła, było niewiarygodne. Wszystkie meble
zepchnięte pod przeciwległą ścianę. Krzesła, stół, kredens, półki na książki, nawet dywan
był zmięty i pomarszczony. Wszystko, co znajdowało się na stole, tworzyło bezładny stos
zwalony pod ścianę: serwetki, kieliszki, chały szabasowe, sól selerowa.
Najbardziej niepokojący był widok obrazów. Wisiały na ścianach krzywo, jakby
zmienił się kierunek siły przyciągania. Jakaś moc za wszelką cenę chciała przeciągnąć je
na sąsiednią ścianę: obraz olejny z Rosji, który dostała w testamencie od ciotki Kati,
i ręcznie podbarwione zdjęcie stryjecznych pradziadków, potem jak przybyli do
Brooklynu w tysiąc osiemset osiemdziesiątym siódmym roku. A także rysunek wyspy
Coney, który podarował jej Henry, gdy miał jedenaście lat. Jedynym obrazkiem, który
[ Pobierz całość w formacie PDF ]